کو شاگرد شگردهای ناب تاریخ تا طناب دور اندیشدین (و نه دیر اندیشی) را در بزنگاههای حوادث بر گردن آویزد!  خود را اسیر منجلاب از خودبیگانگی و بی‌هویتی جاعلان جهل‌نامه‌های تاریخ واره نکند. شاگرد خوبی نبوده‌ایم برای کلاس حقیقت تاریخ که دل بسته‌ایم به دست مورخین داستان‌سرا تا چگونه با افسانه‌سراییهای تاریخگون خود، فرصتهای طلایی بصیرت و معرفت ما را پای منقل پر دود و دم تاریخ سازی و تاریخ سوزی خود دود کنند. ای کاش آنقدر همت و همیت داشتیم تا با صبر و تحمل و به دور از توهم و تخیل، سراغی از واقعیتهای مدفون در سینه قبرستان کتابهای تاریخ بگیریم.   
 تاریخ یعنی عبور از ظلمت عبرت به اعتبار نور بصیرت و فطرت. گذر از خطه خطاها، پیش از طوفان فتنه‌ها. ماندگاری تاریخ بستگی دارد به نوع و جنس و عمق خطاهای ما. تاریخ مانا نیست آنچه هست آثار و احوال و افعال ماست که در طول زمان با تیغ قلم بر سر تاریخ بی زبان، قدم رنجه کرده‌ایم و با سنجه تاریخ به سینه اوراق مورخین سنجاق می‌کنیم.  تاریخ یعنی آزمون و خطا. این آزمون بزرگ برای کسانی برگذار می‌شود که آزموده را با آزمودن خطا می‌دانند. پدران و نیاکان ما سرمشق شدند برای سرمشق نشدن ما.
نیاکان و گذشتگان ما تاریخ را با خطاهایشان مشق شب و روز آیندگان کردند. خطاها کردند به بزرگی صاحبش تا جاییکه سیاهه صفحات تاریخ را سنگین‌تر و ننگین‌تر کردند. چرا آنان چنین کردند و ما چنین می‌کنیم؟  چرا که درس تاریخ را حفظ کرده‌ایم(از بر و درحافظه) حفظ نکرده‌ایم(محافظت از جعل و تحریف و تاویل و تفسیر نادرست) ما تاریخ را می‌شنویم، اما نمی‌بینیم.  تاریخ را باید دید و لمس کرد با تمام وجود. تاریخی که ما به دنبالش هستیم حکم لالایی قصه‌های شاهان و پریان و افسانه‌های هزار و یک شب را دارد که منتظریم هر شب از شنیدن عجایب آن از زبان پیران و از رسانه‌های ایران و دیگران لذت ببریم همان لذتی که در خواندن و شنیدن رمان و قصه و افسانه هم می‌توان سراغی از آن گرفت.
تاریخ برای ما حکم قصه و لالایی سرشب را پیدا کرده تا بخوانیم و بخوابیم! لذت می‌بریم تا بدانیم که کدام ظالم وطنی بیشتر از دیگران گوش و بینی و دست و پا بریده است. کدام شاه عاشق کدام شاهزاده شد. چه خوردند و چه بردند و چه کردند تا شاید اشکی از رشک یا لبخندی از شکرخند رضایت نثارشان ‌کنیم. چون تاریخ دانی ما به راس عبرت نیست همان اشتباه را از ترس و غفلت باز هم می‌آزماییم تا مَثل آزموده را آزمودن خطاست در فرهنگ لغات اجتماعیمان ماندگارتر شود!
 آسمان عوض نشده ما عاصی شده‌ایم. زمین هم عوض نشده راه را عوضی رفته‌ایم. تاریخ اشتباه نمی‌کند این ماییم که تاریخ را اشتباه می‌بینیم. "علی" همان "علی" است کوچه همان کوچه هست اما کوچه‌هایمان همیشه خدا هم با کوچه "علی" و ال "علی" راست نبوده؛ خط مستقیم "علی" را غیر مستقیم طی کرده‌ایم و به اندک بن بست خودخواسته در نهایت این کوچه تنهایی استقامت "علی" و آل "علی" (علیه السلام) است که همیشه چپ می‌بینیم در مسیر انحرافی چپ می‌کنیم! زمین و زمان هم عوض نشده تا زمینه‌‌ای برای فرار از زیر بار مسئولیت و مامن امنی برای توجیه فراهم کنیم. تاریخ را "علی‌"ها(علیه السلام) هم خوانده‌اند تا علی شده‌اند.  پس بیاید تاریخ را علی وار و به رسم علی بخوانیم تا اگر زمانی دستمان به خرمای محبت و ولایت نخلستان "علی" هم نرسید به حرمت نام و نشان "علی"، آبروی فرزندش "علی" زمان را دستمایه آزمون و خطاهای جهل تاریخیمان نکنیم.
بیاید از عبارتهای معتبر تاریخ عبرت بگیریم تا باز هم تاریخ علی(علیه السلام) را برای علی دیگری تکرار نکنیم!